Suzan Lie mei 2015
Arcturische Morgen Boodschap
“Ik, Lady Leto, richtte
me op jullie met een liefde die vrij is van alle illusie. Ik ben blij dat jullie
je weg hier naartoe hebben gevonden om deel te nemen aan het proces van
loslaten en je zelf te beschermen tegen de illusie. Maar voordat jullie dat
kunnen doen, moet je eerst begrijpen wat een illusie is. Een illusie is als een
cocon die je om je heen en in jezelf schept terwijl je vleugels groeien en je
leert hoe te vliegen.”
“Hoe creëer je die
illusies? Sommige illusies werden aangeleerd door jullie autoriteit mensen,
toen je kind was en andere creëerde je zelf door je vrees voor het onbekende.
Als je in een situatie zit waarover je onzeker bent als je die onder ogen ziet,
dan creëer je een bedekking waarvan jij denkt dat die gemakkelijker is om mee
om te gaan. Dit proces begint met de onzekerheid over je vermogen om in elke
situatie sterk te staan. Dan ‘wens’ je je een situatie als een bepaalde wijze
waarop je je behaaglijker/comfortabeler voelt. Dan gaat die wens over in een
‘verwachting’. Die verwachting bestuurt dan je ‘waarneming’.
Dit
is een Uittreksel uit: Dertig Sluiers van Illusie
|
Arcturische
Ochtend Boodschap
Het is het NU om
ALLE Illusies Vrij te Geven 21
mei 2015
|
Uittreksels uit
Dertig Sluiers van Illusie
ALS ILLUSIE WORDT VERWIJDERD,
DAN IS ALLES DAT
OVERBLIJFT DE WAARHEID.
Het Bos
Het bos is groen en prachtig met veel
ongewone bloemen en bomen. Het weer is ‘weer-loos’(zonder weer)omdat het
volmaakt is. Ik kan geen buiten temperatuur voelen. Het briesje is zacht en liefkozend
zoals zachte bladeren die boven op mij worden gewaaid, maar dat geen van de haag-bloemen
doet bewegen. De vochtigheid schijnt uit de Aarde op te komen. Er zijn geen
stromen of rivieren die ik kan vinden en er is absoluut geen regen geweest
sedert ik hier kwam; maar alles heeft een lichte dauw, zelfs als de zonnen
hoog boven je hoofd staan.
Er is hier nooit totale duisternis omdat de
drie manen zeer effectieve verlichting zijn. Een van de meest ongewone dingen
is dat ik er nooit een schaduw heb gezien. Zelfs als de zonnen laag staan aan
de horizon zijn er geen schaduwen. Ook bewegen de Wezens van deze plek niet.
Ze zijn ergens op een plaats en dan opeens, zijn ze ergens anders. Ik
fluister wanhopig om iemand te zien om dit mee te delen, maar misschien zou
ik dan dit dagboek niet schrijven.
Eerst denk ik moet ik uitleggen hoe ik op deze
plek kwam. Ik denk dat ik me dat nog kan herinneren. Op deze plek is de tijd
heel anders. Ik kan niets bedenken van hoe lang ik hier geweest ben. De
zonnen hebben al twaalf keer de hemel doorkruist, maar ik heb er geen idee
van of dit lijkt op de Aarde tijd. Op Aarde bestaat een dag uit tussen
zonsopgang en -ondergang, de maan die op komt en ondergaat; en dan komt de
volgende zonsopgang en het is de volgende dag. Maar er schijnt hier geen
ritme te zijn voor de zonsop- of ondergang. Het lijkt bijna dat het voor mij
gebeurt. Als ik denk dat het tijd is dat de zon ondergaat, als ik dan kijk,
zijn de zonnen ondergegaan.
Maar nu terug naar hoe ik hier kwam. Voor
zover ik me kan herinneren was ik aan het mediteren op het strand dicht bij
mijn huis op Aarde. De eerste keer dat ik hier kwam was het maar voor een
paar momenten en toen, plotseling, was ik weer terug op het strand. Ik genoot
zo van die ervaring dat ik het opnieuw probeerde. De tweede keer bleef ik
hier wat langer. Bij de derde keer raakte ik in verwarring over of ik daar
was en hier kwam of hier was en daar naar toe ging. Dat was toen die
verschuiving begon. Ik wist dat ik mijn omgeving kon veranderen, maar ik wist
niet welke echt was en welke een voorstelling.
Tenslotte werd ik heel uitgeput door die oefening en ik lag (ergens) en ging slapen. Toen ik wakker werd, was ik hier. Ik veronderstel dat ik terug naar het strand kon als ik het erg wilde, maar ik heb het niet echt uitgeprobeerd. Ik ben zo betoverd door het uitzicht en de geluiden van deze nieuwe plek dat ik nog geen wens had, tot nu toe, om weg te gaan.
Het lijkt alsof hier alle polariteiten één
werden. Ik ben wanhopig alleen en toch, tegelijkertijd, heel tevreden en in
vrede. Ik houd van deze plek maar tegelijkertijd haat ik hem. Hoe langer ik
hier ben, hoe meer ik het fenomeen verlies van ‘emotie’. Ik realiseer me nu
dat een soort tegenstelling nodig is voor de ervaring van emotie. Ook heb ik
me gerealiseerd dat, tenminste voor mij, emotie en wens onderling verweven
zijn. Misschien is dat waarom ik nog hier ben. Ik wil hier zijn maar ik wil
hier ook niet zijn. Als mijn emoties evenwicht krijgen, zijn dat mijn wensen.
Daarom kan ik niet bedenken of ik wil blijven of weggaan van deze plek. Met
emotie en wens die geleidelijk mijn leven verlaten, heb ik er geen idee van
wat die zal vervangen. Misschien is een vervanging op deze plek, niet nodig.
Veel dingen zijn hier niet nodig omdat er geen scheiding is. Terwijl ik naar een bloem kijk en mijn aandacht daar leg, word ik plotseling een bloem. Maar, ik ben tegelijkertijd nog mijzelf. Mijzelf? Wat is dat nu? Voordien was “mijzelf” wat ik voelde of wat ik wilde, of wat ik dacht. Nu is er wat onderscheid tussen die drie aspecten. Als ik denk, ben ik, dus is er geen wens omdat er geen scheiding zit tussen willen en hebben. Zonder scheiding is er geen bezit en daarom geen bezitter en geen behoefte om te worden bezeten/bezit. Op Aarde was er een sterk onderscheid tussen gedachten en gevoelens, maar hier zijn ze een. Op Aarde kon ik denken over mijn emoties of denken om mijn emoties te verstoppen, of ik kon een emotie hebben over een gedachte. Vaak, als ik erg emotioneel was, was ik zeer niet in staat om er zelfs maar aan te denken. Hier verlies ik dat onderscheid. Ook voel ik dat ik het vermogen verlies om op deze wijze te communiceren of elke gedachte in een woord te scheiden en om woorden op een rij te zetten. Ik voel dat ik dit snel moet opschrijven terwijl ik me nu deze manier van communicatie nog herinner. Zoals ik eerder zei, hier communiceert men door te commune… intiem spreken of van gedachte wisselen. Er is hier een klein vliegend schepseltje, maar zoals ik eerder zei, de schepselen bewegen zich niet. Daarom bedoel ik met vliegen dat het schepseltje in de lucht woont. Als ik wil weten hoe het voelt om in de lucht te leven of te spreken tegen dit schepseltje, leg ik daar gewoon mijn aandacht op. Dan zijn we een. Het is moeilijk om uit te leggen hoe dit gebeurt. Ik sta nog op de grond, kijk naar het schepseltje, maar ik zit ook in de lucht en kijk naar mezelf. Het is net als een Aarde-droom waar ik deelnemer ben en waarnemer.
Net als de schepselen hier niet bewegen, doe
ik dat ook niet. Ik ben hier gewoon en dan ben ik daar. Maar het is anders
van “hier” of “daar” op Aarde te zijn, omdat er hier geen echte grenzen zijn.
Ik zie een vorm om me heen maar ik word er niet door beperkt. Ik veronderstel
dat ik van vorm kan veranderen maar ik houd me nog vast aan mijn aardse
lichaam. Ik voel me daar goed bij en zal het nodig hebben als ik wens terug
te gaan. “Wens”, ik weet niet zeker wat dat nu betekent. Dat woord is heel
abstract geworden en betekenisloos. Veel dingen die een dergelijke betekenis
hadden op Aarde, zijn nu onbelangrijk.
Voedsel is hier niet noodzakelijk. Niets
schijnt hier te eten, inclusief ik. Ik heb geen honger of dorst ervaren en
heb geen afval spul gemaakt of verwijderd. In feite, hier is geen afval. Er
is geen verval. Alles is perfect en prachtig en dan, opeens, is het weg en
vervangen door iets anders. Er zijn veel bloemen en bomen, maar ik heb geen
een dood blad of bloem gezien. De bladeren vallen niet op de grond maar
blijven aan de bomen. De bloemen groeien niet maar verschijnen opeens vol en
volwassen. En dan opeens, zijn ze weg.
Er is hier geen noodzaak voor een huis, omdat ik geen beschutting of bescherming nodig heb. Ik heb hier ook geen plek nodig om te slapen. Ik heb niet geslapen en voel geen vermoeidheid. Mijn energie is constant en is in evenwicht. In feite is alles in evenwicht. Er is ruimte voor alles en toch is er oneindige ruimte en is er een zin van totale vertrouwelijkheid met de wereld, maar tegelijkertijd, een zin van totale isolatie.
De wezens die ik tot zover heb ontmoet zijn
helemaal niet zoals ik. Ik bedoel, ze schijnen meer als dieren en planten te
zijn. Ik heb nog geen wezen ervaren die “voelt” als een mens. Mijn Aardse
vocabulaire is heel onhandig om die fenomenen uit te leggen. Ik weet niet hoe
een “mensachtig” wezen hier zou zijn, maar op een of andere wijze weet ik dat
ik er nog geen heb ontmoet.
Misschien is het nu tijd om er een te
ontmoeten. Opnieuw, de taal van de Aarde is hier on- volledig. Ik kan niet
zeggen dat het “tijd” is om nu iemand te ontmoeten. Hier, is er geen tijd, en
men kan niet iemand ontmoeten, omdat we allen een zijn. Terwijl ik die
woorden zeg, begin ik iets in mij te beleven, maar dan buiten me, wat mens
“voelt”. Ik wens dat het een lichaam aanneemt. Het is te moeilijk voor me om
een wezen te begrijpen zonder een lichaam.
“Oh, hallo, ben jij een menselijk wezen?”
vraag ik.
Het wezen lacht. Eerst ben ik geraakt maar
eventjes, dan verdwijnt die emotie. Ik kan niet langer meer emoties
vasthouden, die komen nu meer als een herinnering dan als een beleven.
“Mijn naam denk ik, is Jay,” zeg ik.
“Hier hebben we geen namen,” antwoordt het,”maar
we zullen er een maken zodat je je prettiger voelt. Wat voel je over Rhea?”
vraagt het telepathisch. (schijnt de planeet te zijn.w)
“Dat is mooi,” zeg ik, ik gebruik nog steeds
mijn stem.
“Weet je,” zegt het, “hier hoef je je
voertuig niet in te spannen door die geluiden te maken. We weten wat je naar
ons wilt communiceren.”
“Ik heb zoveel vragen die ik je wil stellen.
Vind je dat erg?”
“Natuurlijk niet, daarom zijn we hier.”
“Ten eerste”, vraag ik nu telepathisch,
“waarom voel ik meer afscheiding met jou dan met de andere schepselen waar ik
me mee onderhoud.
“Oh, het antwoord is omdat je erom hebt
gevraagd. Toen we voor het eerst met je communiceerden, onderhielden we ons
wel, maar je hebt nog scheiding nodig.”
“Dat is zo,” antwoordde ik. Het voelde heel ongewoon
voor me, toen je voor het eerst kwam. Waarom voel ik de noodzaak niet om van
de anderen gescheiden te zijn, maar voel ik wel de noodzaak om van jou
gescheiden te zijn?”
“My, my, jij hebt veel vragen. Je moet leren
dat je hier ook de antwoorden hebt.”
Dit idee is heel vreemd voor me. Ik bedoel,
op Aarde wist ik dat ik intuïtie had en me werd verteld dat ik mijn eigen
antwoorden kon vinden, maar, ik geloofde dat niet echt. Ik las en studeerde
constant om antwoorden te vinden. Zelfs als ik mediteerde, of bad, was dit
naar iemand anders. Ik herinner me nu vaak een meditatie die ik op een ander
strand had waar me gezegd was om te gaan bidden, niet aan God, maar naar mijn
Hoger Zelf. Maar zelfs het Hoger Zelf was gescheiden van mijn Aardse lichaam.
Toen ik me realiseerde dat ik antwoorden wist, vergat ik alle vragen die ik
wilde gaan stellen en ik zei alleen: “Kun je me een rondje laten zien?”
“Waar wil je graag naar toe? Zoals je weet is
hier geen beweging, dus we kunnen je geen rondje geven zoals je dat op Aarde
zou doen.
“Nou dan, misschien kun je me laten zien wat
de mensen hier doen.”
Weer lacht het. “Hier doen we niet, maar zijn
we. Maar we denken dat we weten wat je bedoelt.”
In een ogenblikje waren we in een enorme
grot, ik kon de energie van veel wezens voelen maar kon alleen maar patronen
zien rond dwarrelen in de ruimte.
“Wat doen ze?” vroeg ik.
“Ze onderhouden zich. Deze wezens leren wat
jij spoedig zult leren.”
“Wat is dat?” ik vroeg dat ongerust en wees
op de dwarrelende energie.
“Zoveel vragen. Antwoorden zullen duidelijk
worden als je klaar bent om die te ervaren.”
Ik kijk rond in de grot en zie veel
verschillende energie-vormen die rondgaan. Ik vraag me af of ze lichamen
hebben of dat dit alles is van hen. Ik voel hun mensachtigheid alhoewel ze
geen mensen zijn. Er is echter iets met hen dat me laat realiseren dat ik een
van hen ben. Ik vraag mijn gids wat ik verder zal doen en die zegt: “Ga je
bij hen voegen.”
“Hoe kan ik dat doen, ik kan ze nauwelijks
zien.”
“Nauwelijks is goed genoeg,” antwoordt het.
“Ga gewoon naar voren en luister met je hart, ze zullen je kennen en je
zeggen wat te doen.”
Dan loop ik naar voren, of liever wordt ik
getrokken naar het centrum van hun groep. Plotseling weet ik dat ik een klein
licht moet volgen naar een of andere bestemming. Terwijl ik het licht volg
merk ik dat ik beweeg, voor de eerste keer, door een hal heen. Het smalle
licht wordt helderder en helderder terwijl ik beweeg. Ik begin me te
realiseren dat het licht een wezen is. Terwijl ik me dat realiseer beweegt
het naar voren om me te groeten. Ik voel dan het meest euforische gevoel dat
ik me ooit kan herinneren. Ik ben dat wezen en ik ben het.
“Kom,” ik hoor een stem in mijzelf en buiten
me. “Er is iets dat je moet weten.”
Terwijl het licht en ik achter in de hal
gaan, gaan we een grote ruimte in gevuld met veel andere lichtvlekken. Enkele
van die lichten schijnen vage lichamen om zich heen te hebben en anderen
niet. Ik merk nu dat mijn lichaam veel lichter is dan eerder en dat het een
licht doorlatende (doorschijnende) kwaliteit heeft.
Ik zoek in en om me heen om de kern van dit lichtwezen vast te tellen zodat ik naar mijn lichaam kan vragen, als ik plotseling een zeer liefdevol antwoord hoor:
“Ja, mijn lieve, je lichaam is veranderd. Dat
heeft een zeer hoge snelheid aangenomen en daarom ziet dat er niet zo dicht
uit als eerder. Maak je geen zorgen. Veel antwoorden komen als je wilt
luisteren voordat je vraagt. Deze ruimte,” gaat het door, “is gevuld met
wezens zoals jijzelf die zijn gekomen om over Waarheid te leren. Het
stralende lichtwezen dat nu spreekt is een lid van de hogere dimensies en zij
wordt genoemd Lady Leto. Luister nu en je zult het horen.”
Ik zet mezelf neer achteraan de ruimte waar
ik een zuivere, zangerig stem kan horen waarvan ik weet dat die op een of
andere wijze uit het wezen straalt, Lady Leto. Ik weet dat zij spreekt tegen
ons allemaal die hier zijn verzameld, maar tegelijker tijd spreekt ze tegen
ieder van ons op een intens vertrouwelijke en persoonlijke wijze. Ik hoor
haar stem in me net zo als in de verte.
“Geliefde mensen,
Ik, Lady Leto, richt me tot jullie met liefde
die vrij is van alle illusie. Ik ben blij dat jullie je weg hier naartoe hebben gevonden
om deel te nemen aan het proces van loslating en je zelf te beschermen voor
de illusie. Maar voordat jullie dat kunnen doen, moet je eerst begrijpen wat
een illusie is. Een illusie is als een cocon die je òm je heen en ìn je schept
terwijl je vleugels groeien en je leert hoe te vliegen.”
“Hoe creëer je die illusies? Sommige illusies werden
aangeleerd door jullie autoriteit figuren, toen je kind was en andere
creëerde jezelf door je vrees voor het onbekende. Als je in een situatie zit
waarover je onzeker bent als je die onder ogen ziet, dan creëer je een
bedekking waarvan jij denkt dat gemakkelijker is om mee om te gaan. Dit
proces begint met de onveiligheid van je vermogen om in elke situatie sterk
te staan. Dan ‘wens’ je je een situatie als een bepaalde wijze waarop je je
behaaglijker/comfortabeler voelt. Dan gaat die wens over in een
‘verwachting’. Die verwachting bestuurt dan je ‘waarneming’.
“Er zijn altijd myriaden mogelijkheden in elke situatie
en jullie zullen zien wat je wenst en verwacht te beleven. Als je in de
bossen gaat wandelen en je wenst en verwacht om vogels te zien, zul je ze
onbewust zoeken en je zet je aandacht daarop. Als je afval wenst en verwacht
te zien, zul je dat zoeken en voornamelijk dat zien. De waarheid is dat
vogels en afval samen bestaan en jullie kozen je werkelijkheid door je
wensen, verwachtingen en consequente waarnemingen.
“Je kunt vragen: ‘Waarom wil iemand afval zien terwijl
hij in de bossen loopt of een of andere negatieve ervaring?’ Het antwoord is
– gewoonte. Je hebt geleerd je veilig te voelen met wat bekend is en onveilig
door wat onbekend is. Als je opgegroeid bent met negativiteit in je omgeving,
heb je geleerd je veilig te voelen daarmee. Het is alles dat je kent en
daarom ‘verwacht’ je negativiteit omdat je eerder het bekende dan het
onbekende ‘wenst’.
“Je kunt geloven dat illusie een probleem is
dat je hebt door correct je buitenste wereld te identificeren. Dit is
natuurlijk waar, maar illusies over de wereld om je heen zijn louter
reflecties van illusies die je in je zelf opbouwde uit opinies, angsten,
onzekerheden en aanhechtingen. Deze innerlijke onzuiverheden werden geschapen
door je vroegere omgeving en projecteren een werkelijkheid die schijnt ‘alsof’
hij iets anders zou zijn. Jullie creëren deze ‘als of’ omdat die uit het je
‘bekende’ komt en dat voelt daarom veiliger. Dan zie je je leven vanuit deze
kennelijke werkelijkheid en maak je besluiten overeenkomstig dàt gezichtspunt
en niet overeenkomstig het gezichtspunt van een vredig, verlicht denken en
een liefdevol hart. Als je bij jezelf naar binnen kunt gaan om je op deze
onzuiverheden te richten en om ze te helen, kun je je inherente herinnering
herwinnen van de Waarheid. Deze Waarheid kan voor veiligheid zorgen voorbij
elke illusie want die wordt eerder geprojecteerd vanuit je Hoger Zelf dan
vanuit de angsten en trauma’s van je jeugd en ego.
“In Ons Etherisch Focus boven Delos,
werken we nauw samen met de krachten
van Waarheid en Begrip van Lady Pallas Athena, de Godin van Waarheid; Meester
Hilarion, de Chohan van de Vijfde Straal van Waarheid en van healing; en de
Grote Zonne God, Apollo. Feitelijk is onze raad een tak van De Lodge van
Broeders en Zusters van de Gouden Robe (Tabberd/Mantel). Laat me uitleggen
hoe we jullie kunnen assisteren bij het begrijpen hoe je jezelf vrijmaakt en
beschermt tegen de illusie.
“Het proces om een volledig God-Wezen te
worden houdt subtiele lessen in van het in evenwicht brengen van de
vrouwelijke en mannelijke aard van God (in ademing – uit ademing; yin – jang;
assimilatie (opname) – radiatie (uitstraling); liefde – macht). Dit in
evenwicht brengen van innerlijke (vrouwelijke) en uiterlijke (mannelijke)
werkelijkheden kunnen het best worden bereikt als je in staat bent om je
bewust te zijn van die twee aspecten van jezelf. Als je je eenmaal bewust
bent geworden van beide delen van jezelf, kun je leren om die beide in
evenwicht te brengen in je ‘wakende’(mannelijke) en ‘slapende’(vrouwelijke)
leven. Hoe bewuster je wordt door deze lessen te leren van evenwicht en
persoonlijke energie, hoe sneller je spirituele zelf in staat zal zijn om het
denken te beheersen. Dit leren in evenwicht te zijn, floreert nog meer als
voldoende zuivering van de innerlijke aard heeft plaats gehad om aangeleerde
en zelf gecreëerde illusie te verwijderen.
“Twee belangrijke geschenken zijn toegestaan
aan de mensheid om hun evolutionaire proces te versnellen. Het eerste is de
bewuste verbinding van de mensheid met de opgestegen meesters, zoals wij.
Deze meesters hebben het pad betreden van evolutie via vele Aardse
belichamingen, en zijn daarom in staat om te begrijpen en om ieder van jullie
bij te staan op je innerlijke reis naar meesterschap.
“Het tweede geschenk is dat van het violette
vuur van transmutatie. Dit violette vuur is een innerlijke activiteit, die
beschikbaar is door elke directe oproep om de energie vrij te maken in alle
ervaringen. Het violette vuur is een spirituele kracht van zeer hoge
vibratie. Alle onvolmaaktheid die omsloten is in dit licht zal worden vrij
gemaakt naar de oorspronkelijke bron om te worden gezuiverd en later
ge-her-distribueerd naar het Universum. Alles dat het violette vuur overleeft
is verzekerd om alleen van de hoogste trilling te zijn en daarom van
goddelijke waarheid en volmaaktheid. Met dit ‘instrument’ van transmutatie
kun je snel de waarheid scheiden van illusie. Jullie kunnen het gebruik van
dit Vuur oproepen door de affirmatie:
LAAI, LAAI, LAAI VIOLETTE VUUR
TRANSMUTEER ALLE SCHADUW IN
LICHT, LICHT, LICHT
“De zusters en broeders van Delos zullen
jullie bijstaan in het proces om je innerlijke en uiterlijke levens in
evenwicht te brengen door een sluier van illusie te verwijderen uit je
innerlijke bewustzijn voor dertig achtereenvolgende dagen. Bij de
verwijdering van elke sluier zullen ze je zachtjes de waarheid onthullen en
het begrijpen van elk van die illusies tonen.
Denk er over na, dertig sluiers van illusie die uit je innerlijke aard worden getild om je spirituele bewustzijn op te ruimen. Jullie krijgen dan een grote les per dag. Op de een en dertigste dag zullen we onszelf presenteren bij de Elementale Oogst Viering, waar de elementen waaruit je eigen innerlijke voertuig bestaat hun geschenken kunnen presenteren van verhoogde progressie en zuiverheid aan de Lord van de Wereld.
“Elke dag zal deze ceremonie van zuivering
beginnen door jullie wezen dat in een cirkel geleid wordt van wit licht, waar
twee zusters uit mijn focus van waarheid, bijna vormeloos in hun roze rode
uitstraling, jullie zullen helpen om elke ‘sluier’ los te laten uit je
innerlijke wereld. Dan zullen twee broeders buiten de cirkel je verder
assisteren. De broeder van Hilarions focus zal de waarheid betreffende elke
‘sluier’ projecteren die nodig is voor jullie progressie. Dan zal de broeder
van Apollo’s focus jullie assisteren door de kracht van begrip te
manifesteren van deze waarheid voor je uiterlijke denken. Ik zal jullie
verder helpen door deze innerlijke ceremonie te doen herinneren in je
buitenste bewustzijn. Let op de lessen die deze maand worden geleerd. Gebruik
het violette vuur om alle schaduwen los te maken zodat niets jullie kan
afleiden van deze dienst aan je leven.
“Ik zal waken over jullie spirituele
ontwikkeling, terwijl ik als een moeder haar kind tegen gevaar bescherm,
zodat jullie je veilig zullen voelen. Ik zal niet eerder rusten totdat ieder
van jullie vrij is in de werkelijkheid van eeuwige vrede in het ‘IK BEN
Bewustzijn’.
Terwijl de grande dame haar inspirerende
speech beëindigt, voel ik een rimpeling van liefde en eenheid door de groep
gaan. Ik zoek opnieuw naar mijn gids om te vragen wat ik moet doen als ik
vanuit binnenin hoor:
“Ja, mijn lieve, je bent uitgenodigd om aan
deze ceremonie deel te nemen. Maar, zul je bereidwillig terugkeren naar de
Aarde, tussen iedere les in zodat je die kunt gronden in je stoffelijke
kleding. Ben je hiertoe bereid?
“Nou”, zeg ik langzaam, “Ik kan niet zeggen
dat ik bekommerd ben om terug te keren naar dat land vol dozen(boxes), maar
ik voel me heel geïnspireerd door de woorden van Lady Leto. Ik veronderstel
dat als ik kan leren echt te verstaan wat ze zei, dat mijn leven daar veel
gelukkiger zal zijn.”
“Is dat een ja, mijn enige?”
“Ja,” zeg ik, “dat is een ja. En ik hoop dat
ik er geen spijt van zal hebben.”
“Denk eraan, mijn lieve,” antwoordt ze
vriendelijk, “dat elke inspanning die voor de ontwikkeling van je Ziel wordt ingezet,
voor altijd een deel van je wezen zal zijn. Als je elke nacht voor je gaat
slapen, ons oproept zullen wij zien dat je hier terugkeert.”
“Moet ik nu vertrekken?” vraag ik.
Maar zelfs terwijl ik spreek, voel ik de
ruimte wegglijden terwijl ik me zwaarder en zwaarder voel worden …
|
(vertaling winnyd@stralendetoekomst.nl)
|
No comments:
Post a Comment